De vrolijke eigenzinnige illustraties van Loes Riphagen vielen al direct bij haar debuut in 2008 in positieve zin op. In 2013 mocht zij het prentenboek van de Kinderboekenweek maken en voor haar nieuwste boek kreeg ze van haar uitgever de vrije hand. Zonder beperkingen aan de slag mogen gaan moet bij Riphagen wel leiden tot een heel bijzonder boek en dat kwam er dan ook. Bij de neus genomen is niet alleen een boek, maar ook een kunstwerk geworden.
Het verhaal neemt ons terug naar de tijd dat olifanten nog geen slurf hadden. Onder deze slurfloze olifanten is er een die graag zijn neus in andermans zaken steekt en allerlei vragen stelt aan de dieren om hem heen. Van de mol wil hij weten hoe hij kan ademen onder de grond, hij vraagt de krab waarom hij altijd zijwaarts loopt en aan de giraf vraagt hij of hij echt moet geloven dat hij een blauwe tong heeft. Als de olifant een krokodil ziet vraagt hij wat het lievelingseten van het dier is. Drie keer raden...

Het verhaal is losjes gebaseerd op Rudyard Kiplings verhaal The elephant´s child uit 1902. In het oorspronkelijke verhaal worden de vragen van de kleine olifant vooral beantwoord met slaag. De kleine olifant krijgt ook niet veel hulp als de krokodil hem te pakken heeft. Als de olifant dan later de mogelijkheden onderzoekt van zijn uitgerekte neus is vooral het slaan van andere dieren het hoogtepunt. Riphagen stuurt haar olifant met heel andere vragen het bos in en de dieren

geven weliswaar geen antwoord, maar ze zijn wel vriendelijk. Als de krokodil de olifant bij de neus heeft komt iedereen helpen om het arme dier uit de bek van de krokodil te bevrijden. Met de nieuwe uitgerekte neus wordt dan ook niemand geslagen. 
Het verhaal is natuurlijk niet het belangrijkste, het is vooral de unieke vormgeving en de verrassende illustraties die dit boek een musthave maken. Riphagen werkt ditmaal driedimensionaal. Laag over laag laat zij de jungle zien en net als in de echte jungle is er veel in te ontdekken. De natuur is voornamelijk in zwart-wit weergegeven met daarin de gekleurde hoofdrolspelers. Riphagen heeft diverse technieken gebruikt. Klik hier om daar meer van te zien. De meeste dieren zijn direct herkenbaar, maar toch typisch Riphagense dieren met sprekende gezichtsuitdrukkingen en net iets anders weergegeven dan we gewend zijn. Het hoogtepunt van het verhaal krijgt letterlijk alle ruimte door een pagina die opengeklapt kan worden. Riphagens humor zien we overal opduiken, bijvoorbeeld als we het familieleven van een egel volgen of zien welke nieuwe mogelijkheden de kleine olifant ontdekt voor zijn uitgerekte neus.