Het is de eerste dag van de zomervakantie en de elfjarige Joeri popelt om vakantieplannen te maken met zijn grote broer Stefan. Maar dat pakt anders uit. Geheel onverwachts pakken zijn ouders wat kleren in een sporttas en brengen hem naar oma. Stefan gaat niet mee. Joeri voelt dat er iets aan de hand is maar zijn ouders negeren zijn vragen. Het wordt nog vreemder. Het lukt Joerie maar niet om contact met Stefan te krijgen. Niet per telefoon, niet via internet en ook niet via een brief. En het houdt niet op. Als Joeri, na een maand, weer wordt opgehaald door zijn ouders blijken ze te zijn verhuisd. In het nieuwe huis staan al zijn spullen, maar Stefan lijkt van de aardbodem verdwenen: er is geen kamer voor hem en ook zijn spullen zijn weg. De enige informatie die Joeri krijgt is dat Stefan het erg moeilijk heeft en op een plek verblijft waar hij beter af is. 
Joeri is wanhopig. Op allerlei manieren verzet hij zich tegen het halsstarrig zwijgen van zijn ouders, maar hij komt er niet doorheen. Het duurt ruim twee maanden voor hij erachter komt waar zijn broer is. En dan moet hij een verschrikkelijke waarheid onder ogen zien. 

Het boek is een briefroman. Joeri schrijft, verspreidt over verschillende periodes, brieven aan Stefan. In de eerste reeks schrijft hij voornamelijk over zijn verwarring en zijn onbeantwoorde vragen. Later vertelt hij ook over het nieuwe huis en zijn nieuwe vrienden. Vooral Lonneke, die ´heel veel Lonneke is´, dringt zijn leven binnen. Hij neemt haar zelfs in vertrouwen en samen ontdekken ze in het nieuwe huis verborgen herinneringen aan Stefan.
Als eindelijk duidelijk wordt wat er is gebeurd stopt Joeri met het schrijven. Een jaar later, als er veel meer duidelijk is, pakt hij de draad weer op. Dan krijgt hij ook eindelijk een brief terug. 
Debutant Emiel de Wild schrijft ingetogen en geloofwaardig. De lezer wordt meegezogen in Joeri´s wanhoop, denkt mee in mogelijkheden om erachter te komen waar Stefan is en begrijpt waarom Joeri zich steeds meer bij het onvermijdelijke neerlegt. Hoewel het niet waarschijnlijk is dat een elfjarige zo levendig en beeldend schrijft, is het toch een geloofwaardige stem die aan het woord is. Ook de lezer wordt tot het uiterste gedreven door de ouders van Stefan die zo hardnekkig weigeren te praten over hun oudste zoon. Later in het verhaal wordt dit onvermogen van de ouders verklaard. 
Ik heb geen achtergrondinformatie over De Wild kunnen vinden en weet dus niet of hij een geoefend schrijver of een natuurtalent is. Edward van de Vendel noemt De Wild, op de omslag van het boek, een ´bijzondere schrijver´. Wellicht herkent hij elementen van zijn eigen schrijfstijl: korte veelzeggende zinnen die de lezer blijven boeien, met af en toe een schijnbaar achteloos geplaatste wonderschone zin of beeldspraak. Broergeheim is in ieder geval een prachtig debuut.