Marleentje is een lief en welopgevoed meisje: ze zeurt nooit, dekt de tafel als papa dat vraagt en iedere dag eet ze haar bordje netjes leeg. Tot de dag dat ze doperwtjes krijgt, die weigert ze te eten. Marleentje valt flauw, krijgt bulten, vlekken en koorts. Daar moet een dokter bij komen en hij ziet het direct: Marleentje heeft geen ziekte, maar ze is een prinses. Met behulp van het sprookjesboek legt de dokter het uit: prinsessen kunnen niet tegen erwten. Marleentje moet verhuizen naar een erwt-vrij paleis. Papa kan niet mee. 

De prinses en de erwten is een groot roze prentenboek dat in eerste instantie vooral meisjes zal aanspreken. Sarah Warburton heeft Marleentjes verhaal sprankelend geïllustreerd met veel erwtengroen en prinsessenroze. Haar stijl is zwierig en gedetailleerd.
De rijmende tekst van Caryl Hart is door Bette Wetera vertaald. De tekst leest makkelijk voor, rijmt soepel en is licht van toon. Dat sluit goed aan bij de illustraties. 

Op de achterkant wordt het boek aanbevolen als´een waarschuwing (verpakt in een leuk verhaal, dat wel) voor alle prinsjes en prinsessen die niet van groenten houden.´ Als we zo naar het boek kijken wordt het ineens een stuk minder leuk. Immers als je altijd braaf bent, maar geen erwtjes wilt eten omdat je daar ziek van wordt, kan je toch weggestuurd worden naar een plaats waar het wel leuk lijkt, maar niet leuk is. Pas als je erwtjes eet mag je terug naar huis. Bah, wat een nare boodschap. Laten we dit grappige prentenboek vooral lezen als een vette knipoog naar het sprookje van Andersen waaruit blijkt dat prinsessen en erwten niet samengaan. En laten we blij zijn dat Marleentje het heft in eigen hand neemt en weer naar huis gaat als het prinsessenleven tegen valt. Dat ze daarna wel van erwtjes houdt nemen we graag voor kennisgeving aan, maar is niet belangrijk. Blijkbaar was ze toch geen prinses. 

De prinses en de erwten
Caryl Hart (tekst) en Sarah Warburton (ill)