Het dertiende eeuwse verhaal over de sluwe en slimme vos Reinaert kan nog altijd veel mensen bekoren. Met enige regelmaat verschijnen er bewerkingen. Simone Kramer schreef haar versie in 2013 (Ploegsma), Charlie May maakte een rapversie (Holland, 2008) en Lida Dijkstra schreef ‘het langverwachte vervolg’ in 2011 (Pimento). Nu is het de beurt aan Koos Meinderts. Hij vertelt het verhaal in achttien korte hoofdstukken, waarbij hij getrouw de inhoud van de oorspronkelijk tekst volgt. Bij een bewerking van 'de Reinaert’ voor kinderen is het altijd de vraag in hoeverre de schrijver de bruutheid en de seksuele toespelingen durft op te nemen. Meinderts schrikt daar niet voor terug. Zo beschuldigt Isegrijn de Wolf Reinaert ervan zijn vrouw Hersintje ‘bijzonder onfris bepoteld’ te hebben en roept de meid van de pastoor naar Tibeert de Kater dat hij van het ‘klokkenspel’ van meneer pastoor moet afblijven omdat ze bang is straks niets meer aan hem te hebben. Ook de streken van Reinaert worden niet afgezwakt, dus vermoordt hij Coppe de Kip, beledigt hij de koning, ‘fiezelevoost’ hij met andermans vrouw, laat hij een tas maken uit de huid van Bruun de Beer en smikkelt hij met zijn familie Cuwaert de Haas op.
Ondanks deze (en andere) wandaden blijf je toch altijd een beetje van Reinaert houden, vooral omdat hij zo slim gebruik maakt van de minder goede eigenschappen van de andere dieren.
    Meinderts vertelt het verhaal smakelijk na met levendige dialogen waarbij je regelmatig even in de lach schiet. Bijvoorbeeld als het hondje Courtois Reinaert beschuldigt van het stelen van zijn ‘saucisson’ en Koning Nobel reageert met ‘een sauciwatte?’  Ook de verleidelijke sluwe praat van de vos is heerlijk om te (voor)lezen. Hier en daar voegt Meinderts een hedendaags element aan het verhaal toe, zo wordt er een potje monopoly gespeeld en iemand uitgescholden voor slijmbal.

De schelmenstreken van Reinaert de Vos is een bijzondere uitgave omdat het geïllustreerd is door twintig vooraanstaande illustratoren. Uitgeverij Hoogland & Van Klaveren lijkt hier een jaarlijkse traditie van te maken, dit is het derde bekende verhaal dat op deze manier wordt uitgegeven.
    Het is leuk om te zien hoe iedere illustrator zijn eigen Reinaert neerzet: Daan Remmerts de Vries laat de twijfelachtige onschuld van de vos zien in een fraaie collage, Mies van Hout zet Reinaert met enkele ferme streken en kleurvlakken op papier, Ludwig Volbeda maakte een tekening bomvol details en Martijn van der Linden beeldt de hoofdrolspelers als schaakstukken af. Een leuke knipoog naar de middeleeuwse oorsprong van het verhaal zijn de versierde initialen (de eerste hoofdletter van ieder hoofdstuk) waar de illustratoren kleine miniaturen van hebben gemaakt.