Sunna Borghuis is gestaag bezig zichzelf op de kaart te zetten als kinderboekenschrijfster. Ze schreef twee voorleesboeken voor kleuters, Scheetjesles en Het Poepkasteel en werkt aan de serie Dikke Vik en Vieze Lies, waarvan inmiddels twee delen zijn verschenen. Het is een leuke aantrekkelijke serie voor kinderen vanaf een jaar of negen. De verhalen spelen zich af op en rond een basisschool in een dorp onder de rook van Amsterdam.

In het eerste deel leren we Vik en Lies kennen. Of misschien kan ik beter zeggen dat Lies Vik leert kennen, want zij is de verteller. Het is geen liefde op het eerste gezicht. Als Vik in de klas wordt voorgesteld vindt ze het een stomme jongen die er stom uitziet. Als ze echter samen op ‘het landje van Peet’ de moeder van Peet ‘als een berg vuile was’ bewusteloos in het veld zien liggen moeten ze wat. Vik vindt het eigenlijk zijn zaak niet, maar waarschuwt toch zijn vader, eigenaar van het plaatselijke café. Lies gaat met Vik mee en zij vindt het gezellig bij hem thuis. Vik vertelt dat hij uit Amsterdam komt en dat hij de stad mist en zijn straat ‘waar de buurvrouwen achter het raam zitten en zwaaien als je langsloopt’. Omdat Viks moeder ‘te moe’ is om voor haar zoon te zorgen woont hij nu bij zijn vader. Lies heeft geen vader, ‘die is met de kermis mee’. Zij woont samen met haar moeder die het altijd druk heeft. Lies is dan ook een zelfstandige meid. Als Lies’ moeder op een avond niet thuis komt weet ze niet wat ze moet doen. Ze belt met Vik en dat is het begin van een hechte vriendschap.
    In het tweede deel, Dikke Vik en Vieze Lies zoeken het uit, wordt direct duidelijk hoe belangrijk de vriendschap van Vik inmiddels is voor Lies. Hij is haar ‘hartsvriendin’, ze begrijpen elkaar. Ze hangen graag samen op de bank, kijken een filmpje en kletsen wat. Als Vik plannen maakt om naar Amsterdam te gaan om zijn moeder te bezoeken is Lies aanvankelijk boos, hoe kan Amsterdam nou leuker zijn dan hun dorp? Maar als Vik volhoudt besluit ze met hem mee te gaan. En zo vertrekken de vrienden op een woensdagmiddag stiekem naar Amsterdam.

Lies is een wat laconieke verteller en dat is vaak grappig. De vrolijke wat stripachtige illustraties van Eva van Aalst sluiten daar goed bij aan. Lies heeft het hart op de tong en deelt haar gevoel en mening vrijelijk met de lezer. Dat maakt het verhaal toegankelijk en voor veel kinderen zullen Lies’ gevoelens herkenbaar zijn.
    Tussen de regels door komt veel aan de orde, pesten bijvoorbeeld. Het is een jongen uit de klas, Bram, die Lies en Vik van hun bijnamen heeft voorzien: vieze Lies en dikke Vik. Vik en Lies vinden het pesten wel vervelend, maar ze gaan er niet aan ten onder. Vik vecht (letterlijk) terug en Lies negeert Bram zoveel mogelijk.
    Naast pesten beschrijft Borghuis ook mooi hoe het contact met klasgenoten verloopt. Lies wil bijvoorbeeld graag een afspraakje met het populaire meisje Merel. Dat lijkt te lukken, maar ineens kan Merel niet. Later komt Lies erachter dat ze met een ander meisje heeft gespeeld. Lies weet daar goed mee om te gaan. Als de meisjes dan uiteindelijk toch een speelafspraak hebben blijken ze niet erg bij elkaar te passen. Dat ze toch vriendinnen blijven weet Borghuis geloofwaardig neer te zetten.
    Een ander thema, met name in het tweede deel van de serie, is de relatie tussen de kinderen en hun ouders. Daarin staat de spannende tocht van de twee kinderen door Amsterdam centraal. Die wordt met humor beschreven, maar het grote gemis dat Vik voelt en de angst van Lies dat Vik haar misschien toch niet zo leuk vindt, worden daarbinnen mooi beschreven.

Borghuis weet in haar verhalen diepe gevoelens, spanning en humor prachtig te combineren. Je gaat vanzelf van Vik en Lies houden.

Dikke Vik en Vieze Lies worden vrienden/ Dikke Vik en Vieze Lies zoeken het uit
Sunna Borghuis (tekst) met illustraties van Eva van Aalst