Op een doodgewone zomerse dag loopt een jongen te zoeken naar kroonkurken. Hoewel er geen reden is om op te kijken doet hij het toch en ziet ´het ding´. Het ding zit op het strand te midden van anderen die hem niet lijken te zien. De jongen vindt dat het ding er verlaten en verloren uitziet. Hij wil meer weten en gaat op onderzoek uit. Het grote ding, een soort koffiepot op poten, met een heremietachtige schaar aan de zijkant en voorzien van deurtjes in diverse maten, blijkt erg vriendelijk. De jongen en het ding doen spelletjes en ze hebben het naar hun zin. Als de middag om is besluit de jongen het verloren en verlaten ding mee naar huis te nemen. Zijn ouders willen dat hij het terugbrengt en zijn doof voor het argument dat het ding nergens thuis hoort. De oplossing dient zich aan als de jongen een advertentie ziet van het ministerie van restjes en overschoten. 

De uit Australië afkomstige Shaun Tan (1974) maakt unieke prentenboeken die veelvuldig bekroond worden. Hij kreeg bijvoorbeeld de prestigieuze Astrid Lindgren Memorial Award 2011. In zijn boeken creëert hij een wereld die wel herkenning oproept, maar niet herkenbaar is. In Het ding en ik is dit een industriële wereld die louter bevolkt lijkt met technici en kantoorpersoneel. Zelfs het stukje strand is ingebed tussen staal, buizen en huizen. De illustraties zijn geplaatst tegen een achtergrond die is samengesteld uit vergeelde teksten over technische onderwerpen. Het kleurgebruik is warm waardoor de overvolle weergave van deze afstandelijke wereld niet direct weerzin oproept. De illustraties zijn vervreemdend, het is een wereld zonder contact waarop alleen de jongen en het ding een uitzondering zijn.

Het verhaal wordt in mooie poëtische zinnen verteld die niets aan kracht hebben ingeboet in de vertaling van Bart Moeyaert:´ Dus je wil een verhaal horen? Vroeger kende ik er veel. Sommige waren zo grappig dat je het bijna in je broek deed van het lachen. Andere waren te verschrikkelijk voor woorden.´ Als de jongen het verhaal heeft verteld en het ding zijn plek heeft gevonden relativeert hij zijn vertelling:´Het graaft niet heel diep, dat weet ik, maar dat heb ik nooit beweerd. Vraag me ook niet of er iets uit te leren valt´.

Het is moeilijk om het werk van Shaun Tan in een hokje te stoppen. Ergens is besloten dat het onder kinderliteratuur valt, maar het is meer dan dat. Kinderen kunnen zeker plezier aan dit verhaal beleven: het is een verhaal met een kop en een staart en het loopt goed af. Maar in hoeverre ze uit de voeten kunnen met die bevreemdende wonderlijke wereld van Tan vraag ik mij af. Het geeft ze in ieder geval beelden die nieuwsgierig maken zoals het drinken van een kopje thee op het dak of een speurtocht door een vreemde stad. Voor ouderen roepen tekst en beeld associaties op die tot nadenken stemmen. Het ding en ik is daarmee een prentenboek voor een breed publiek dat blijft boeien en nooit uit is.

Van dit boek werd een korte animatiefilm gemaakt die in 2011 een Oscar won. De trailer is te zien op