In 2014 kreeg de Canadese illustrator Jon Klassen een Zilveren Palet voor Deze hoed is niet van mij, een boek waarvoor hij ook zelf de tekst schreef. Het donker is door Lemony Snicket geschreven die vooral bekend is van de succesvolle serie Ellendige avonturen. Van Snicket zou je misschien een griezelboek verwachten, maar Het donker is een echt kleuterboek waarin de auteur in korte zinnen de angst voor het donker mooi onder woorden brengt. 
Het verhaal gaat over Laszlo en het donker. Laszlo is bang voor het donker. Het donker dat bij hem in huis woont. Soms verstopt het donker zich in de kast of achter het gordijn van de douche. Meestal is het donker in de kelder, waar het zich overdag schuil houdt. Maar ´s nachts komt het donker naar buiten en vouwt zichzelf uit voor de ramen en de deuren van Laszlo´s huis. Laszlo komt iedere morgen, als het donker weer is teruggekeerd naar de kelder, even naar het donker kijken.´Hoi, donker´ zegt hij dan. Hij hoopt dat het donker dan niet bij hem op bezoek komt. Maar op een nacht komt het donker toch. Het wil Laszlo iets laten zien, maar daarvoor moet Laszlo wel naar de kelder komen.

Snicket kiest zijn woorden zorgvuldig. In korte zinnen, die prachtig zijn vertaald door Edward van de Vendel, beschrijft Snicket de ontmoeting tussen Laszlo en het donker. Snicket maakt van het donker een personage. Laszlo praat met hem en hij denkt dat het donker bewust kan handelen. De schrijver blijft daarmee dicht bij de belevingswereld van Laszlo. Klassen gaat daarin niet mee. Op zijn illustraties wordt Laszlo´s angst niet verbeeld door een personificatie van het donker, en ook wordt Laszlo´s angst niet weergeven door te laten zien wat zich in het donker zou kunnen ophouden. Op de illustraties is het donker alleen maar zwart.
Klassen laat een prachtig spel van licht en donker zien. Het licht verkleurt langzaam als de zon ondergaat en wordt ten slotte zwart. De illustrator laat zien hoe licht en donker elkaar ontmoeten in een omgeving die wordt weergegeven door een geraffineerd lijnenspel. De trap, het raam, de slaapkamer en de deur naar de kelder zijn getekend met lijnen die niet overal even dik zijn en niet helemaal recht. De omgeving lijkt hierdoor vol leven, ook al ziet de lezer verder geen enkel bewijs dat er nog meer mensen in Laszlo´s huis wonen. De composities zijn schitterend door het speelse gebruik van de vlakverdeling. Daarbij staat alles ten dienste van het verhaal. De lezer wordt echt meegezogen in de belevingswereld van Laszlo.
Het verhaal is spannend. Zeker als Laszlo middenin de nacht bovenaan de keldertrap staat en het donker vraagt of hij dichterbij wil komen. Helaas wordt dit zinderende moment ontsierd door een volle pagina tekst met uitleg over bang zijn in het donker. Het neemt de opgebouwde spanning volledig weg. Deze tekst had beter als nawoord aan het boek toegevoegd kunnen worden. Gelukkig kan de voorlezer deze bladzijde gewoon negeren.
Als Laszlo de kelder binnengaat vindt hij een ladekast met daarin een nieuwe lamp. Eenmaal terug in zijn slaapkamer is het donker weg, het nieuwe lichtje heeft het verdreven. Het donker blijft wel in Laszlo´s huis wonen, maar Laszlo heeft er geen last meer van.