
De muis heeft over de andere dieren nog veel meer te zeggen. Zo is het vogeltje ( klein, kleurig en zittend op een stokje) natuurlijk een lolly en de wasbeer (harig, gestreept en met een grappig gezicht) moet wel een rups zijn. De muis laat na het gesprek de zichtbaar onthutste dieren achter en wandelt naar het water. Daar schrikt hij enorm als hij zijn spiegelbeeld ziet.

Ross Collins brengt het verhaal vermakelijk in beeld. We hebben zijn grappige tekeningen eerder gezien in onder andere Wat eet een miereneter of De ongelooflijke avonturen van Merel Jansen. Ross is erg goed in het weergeven van gezichtsuitdrukkingen en stemmingen. De muis straalt bovenmatig veel zelfvertrouwen uit: hij staat er relaxt bij, met een minzaam lachje om de mond en niets brengt hem van zijn stuk. Daarentegen worden de andere dieren steeds onzekerder en ook dat laat Ross goed zien. De tijger bijvoorbeeld tilt vertwijfeld nog een van zijn grote poten op, maar kan zich daarna alleen nog maar klein maken en sip voor zich uitkijken.
Ik ben een tijger is een heerlijk vrolijk prentenboek dat op speelse wijze aansluit bij de belevingswereld van kleuters. Graag meer van dit soort grappige boeken waar de moraal van het verhaal er niet duimendik op ligt.
Ik ben een tijger
Karl Newson (vertaald door Jesse Goossens) en Ross Collins (illustraties)
Lemniscaat, 2019

Ik ben een tijger
Karl Newson (vertaald door Jesse Goossens) en Ross Collins (illustraties)
Lemniscaat, 2019
