Wat heerlijk dat de goedschrijvende Anna Woltz geschiedenis gestudeerd heeft. In haar elfde kinderboek koos zij voor een historisch verhaal en baseerde dat op geschiedkundig onderzoek. Ze neemt de lezers mee naar Culemborg rond het jaar 1900. De elfjarige Hanna en haar zevenjarige zusje Koosje worden wees als vader een ongeluk krijgt en moeder aan een ziekte overlijdt. Hanna wordt opgenomen in het Elisabeth Weeshuis en Koosje komt terecht bij een sigarenhandelaar in Utrecht. In het weeshuis is weinig oog voor het verdriet van de weeskinderen, er wordt van ze verwacht zich snel aan te passen en zich aan de regels te houden. Het leven in het weeshuis is hard maar heeft ook goede kanten, Hanna krijgt onderwijs en eten en met verschillende kinderen raakt ze bevriend. Maar als Hanna het bericht bereikt dat het niet goed gaat met Koosje, dat haar zusje geslagen wordt, verzint ze een manier om naar Utrecht te reizen en haar te gaan zoeken.
Anna Woltz weet geloofwaardige personen neer te zetten. Hanna komt tot leven als een meisje met veel verdriet, een goed verstand en een warm hart. De levendigheid van Koosje spat van de bladzijden af en de lezer begrijpt direct hoezeer Hanna haar mist.

Hanna is de verteller van het verhaal, dat in chronologische volgorde wordt verteld.
Anna Woltz schrijft in korte zinnen met veel dialoog. Haar stijl is prettig leesbaar en toegankelijk voor een grote groep lezers. Haar vlotte vertelstijl maakt dit historische boek in de eerste plaats tot een spannend verhaal, het is zeker geen verkapt geschiedenisboek.

Meisje nummer achttien
Anna Woltz